„Брашното во нашите вени“, расфрлани низ светот поради војна, и кои се сретнуваат повторно, по 20 години, во град, во стан, навечер. Сè е сменето: градот, земјата, популацијата, етничкиот состав, улиците, лицата, но траумата останува која не може да биде избришана ниту од времето ниту од промената на географската локација. Тоа станува поглед на светот, начин на размислување, модел на однесување. Со текот на времето, траумата станува позната и пријатна, и преминувањето преку траумата станува болно и полно со неизвесност. Индивидуата останува заробена во траумата.
Leave a Reply